MIJN BIJZONDERE BEVALLING.
De bevalling van Boaz heeft mijn kijk op bevallen positief veranderd.
Het is alweer 2 maanden geleden dat ik ben bevallen van een lief klein mannetje genaamd Boaz.
Ons huis is gevuld met liefde, wij zijn compleet.
Moeder zijn van twee lieve jongens! Wat had ik nog meer kunnen wensen!
Wij zijn zo intens gelukkig.
Zo gelukkig zijn wij nog nooit geweest!
De afgelopen weken hebben wij voornamelijk tijd met ons gezin doorgebracht.
Elkaar leren kennen en heel veel knuffels en kusjes geven.
Tegelijker tijd is het ook zwaar en heb ik in deze 2 maanden vaker gehuild dan in en een heel jaar.
Op het moment ben ik balans aan het zoeken in de dagindeling zodat River en Boaz allebei niks tekort komen.
Bij ons thuis is een dagroutine nog ver te zoeken, bestellen we vaker eten dan ooit en ziet het huis er bijna altijd uit alsof er een bom is ontploft.
Ik hoop dat ik ooit enigszins routine krijg in mijn kinderen verzorgen, het huishouden en eten koken!
Tot die tijd leg ik me neer bij de chaos en geniet ik van ons gezin zoals het is!
Ik hoop dat ik ooit enigszins routine krijg in mijn kinderen verzorgen, het huishouden en eten koken!
Tot die tijd leg ik me neer bij de chaos en geniet ik van ons gezin zoals het is!
Ondanks dat de bevalling alweer 2 maanden geleden is kan ik het me nog goed herinneren.
Het was een positieve ervaring en heeft mijn kijk op bevallen compleet veranderd.
Ik wil mijn bevallingsverhaal met jullie delen, er staan zoveel horror bevallingen op het internet terwijl het juist ook heel positief kan zijn.
26.07.2018 04:30
De dag van de bevalling was ik al vroeg wakker.
Job moet vaak vroeg opstaan om naar zijn werk te gaan en met vroeg bedoel ik VROEG namelijk tussen 4 en half 5 in de ochtend.
Aangezien de wekker van Job zo'n 10 keer af gaat omdat hij niet wakker wordt en ik wel, ben ik ook al vaak rond deze tijd eventjes wakker.
Alleen deze ochtend was het anders, ik was niet eventjes wakker maar ik ben wakker gebleven. Ik voelde wat krampjes in mijn buik en had sterk een gevoel dat Boaz deze dag geboren zou worden.
Voordat Job naar zijn werk ging heb ik tegen hem gezegd dat ik lichte krampjes had en dat hij zijn telefoon goed in de gaten moest houden.
26.07.2018 05:30
Rond half 6 lag ik nog steeds in mij bed en de weeën werden sterker en kwamen vaker.
De weeën waren gelukkig nog niet pijnlijk, het voelde net als menstruatie krampen.
Ik heb de tijd die tussen de weeën zat opgenomen en mijn (schoon)ouders en (schoon)zussen een berichtje gestuurd om hun op de hoogte te stellen van de lichte weeën en mijn sterke gevoel dat Boaz vandaag geboren zou worden!
Onze ouders zijn die dag gewoon naar hun werk gegaan, omdat er een grote kans bestond dat het oefenweeën waren!
Ondertussen brak er bij mij een beetje paniek want wat als de baby nu komt en Job is er niet of wat als de weeën erger worden en River wordt wakker.
Ik wilde niet dat River zag dat ik pijn had.
Het leek mij daarom een goed idee om Job te bellen en te vragen of hij naar huis wilde komen.
Zo gezegd, zo gedaan. Job kwam naar huis alleen hielden de weeën al vrij snel weer op.
Gedurende de ochtend kwamen er zo nu en dan wat weeën, deze waren niet krachtig en hielden niet lang aan!
26.07.2018 14:00
De hele dag heb ik mijn ouders en zussen op de hoogte gehouden!
Mijn moeder is die dag eerder naar huis gegaan van haar werk en heeft River opgehaald, zodat wij nog even konden rusten mocht ik wel gaan bevallen.
In de tijd dat River bij mijn moeder was heb ik voornamelijk op de bank gelegen en ik heb geprobeerd wat te slapen.
De weeën bleven komen en gaan, helaas nog steeds onregelmatig en niet krachtig.
Toch leek het ons verstandig om aan het eind van de middag even de verloskundige te bellen, zodat we zouden weten waar we aan toe waren en wat we konden verwachten!
De verloskundige gaf aan dat ze om 7 uur langs zou komen om te kijken of ik al ontsluiting had!
26.07.2018 19:00
Voordat de verloskundige kwam ben ik nog even gaan douchen.
Onder de douche drong het tot me door dat ik vandaag wel eens kon gaan bevallen en begon ik nerveus te worden!
Om stipt 7 uur werd er aangebeld.. en om tien over zeven stond ze weer buiten.
De verloskundige had me verteld dat Boaz nog niet helemaal was ingedaald, ik geen ontsluiting had en het waarschijnlijk oefenweeën waren!
Ze gaf aan dat ik er niet vanuit moest gaan dat ik vandaag nog zou bevallen!
Dit kwam binnen als een bom en ik vond het heel erg, ik had me er stiekem op voorbereid dat hij deze dag nog geboren zou worden.
Ik dacht bij mijzelf de verloskundige heeft er voor geleerd en ze weet precies wat ze zegt, maar waarom voelt het dan voor mij alsof ik wel vandaag nog ga bevallen?
Ik heb mijn vriendinnen die al eens bevallen zijn een bericht gestuurd over de situatie en ook hun zeiden luister naar je gevoel!
26.07.2018 19:30
Ik heb na het bezoek van de verloskundige meteen mijn (schoon)ouders en (schoon)zussen een berichtje gestuurd over het bezoekje van de verloskundige.
Door alle hectiek en zenuwen hadden Job en ik nog niet gegeten.
Wij hadden beide geen zin om te koken en gingen eten bestellen.
Ondertussen hadden mijn ouders River naar huis gebracht en waren wij nog even met hun aan het praten over het bezoek van de verloskundige.
Ik bleef aangeven dat ik het gevoel had dat Boaz vandaag geboren zou worden.
Gedurende de avond bleven de weeën komen en gaan en leken zelfs wat krachtiger te worden.
26.07.2018 21:00
Ik probeerde wat te eten, mijn ouders waren ondertussen weer naar huis en River was klaar om te gaan slapen.
Wij lezen River elke avond een boekje voor en ook deze avond kwam River bij ons in het grote bed om voorgelezen te worden.
Ik had River de hele dag niet gezien en wilde hem daarom graag zelf voorlezen.
Wij lazen het boekje; We hebben er een geitje bij.
Toen het boekje afgelopen was riep ik Job omdat ik voelde dat er een wee kwam, ik wist niet hoe krachtig deze wee zou zijn en ik wilde niet dat River zag dat ik pijn had.
Ik hoopte dat hij hem op tijd naar zijn kamertje kon brengen.
Helaas liep dat heel anders...
Tijdens deze krachtige wee voelde het alsof er een waterballon in mijn buik werd leeggeprikt en ik voelde een warme vloedgolf langs me benen gaan.
tegelijkertijd had ik het gevoel dat Boaz een stuk naar beneden schoot (indaalde).
Ik ben nog nooit zo geschrokken, ik gilde het uit en begon daarna te huilen!
River keek mij aan met een vragende blik, ik heb hem uitgelegd dat er niks aan de hand was, een knuffel en kus gegeven en slaap lekker gewenst.
Job heeft River daarna in bed gelegd en de verloskundige opgebeld en verteld dat mijn vliezen waren gebroken.
De verloskundige gaf aan dat ik moest kijken of mijn vruchtwater helder was en daarna moesten terugbellen!
Ondertussen had ik mijn (schoon)ouders en (schoon)zussen een berichtje gestuurd dat mijn vliezen waren gebroken en dat ze hun telefoon in de gaten moesten houden.
Ik had nog geen heftige weeën dus ik gaf aan dat mijn zus, die op River zou passen, nog thuis kon blijven als wij naar het ziekenhuis zouden gaan om te bevallen!
Mijn vruchtwater was helder, ik voelde me goed, ik had nog steeds geen heftige weeën en na een telefoongesprek met de verloskundige gaf ze aan dat ze er rond kwart over tien zou zijn om mij te controleren op ontsluiting!
Daarna ging alles in een stroomversnelling..
Ongeveer 3 kwartier na het breken van me vliezen (21:45) begonnen de weeën, deze weeën waren erg krachtig en kwamen snel achter elkaar.
Ik ben in bed gaan liggen om mijn weeën op te vangen.
Dit deed ik door mezelf af te sluiten van de rest van de wereld.
Ik concentreerde me op de weeën en ik ontspande mijn lichaam volledig!
Van te voren had ik bedacht dat ik in het ziekenhuis wilde bevallen en pijnbestrijding zou gaan gebruiken, maar op het moment van de weeën dacht ik bij mezelf, als ik de weeën zo goed kan blijven opvangen dan zou ik best thuis willen bevallen.
Binnen een kwartier gingen de weeën naar persweeën!
Het was 10 uur en ik kreeg het gevoel dat ik moest persen, ik riep Job en zei bel de verloskundige ik heb persweeën!!! Job belde meteen de verloskundige.
Wij zaten er allebei niet op te wachten dat ik zonder verloskundige zou gaan bevallen en Job de bevalling zou moeten begeleiden.
Bij mij brak de paniek lichtelijk uit en ik belde direct mijn zus en gaf aan dat mij moeder meteen moest komen!
Ondertussen had Job de verloskundige gebeld en zei ze tegen Job dat ze me graag wilde spreken.
Ze vroeg aan mij waarom ik dacht persweeën te hebben, na een kort maar krachtig antwoord van mij (dit antwoord zal ik jullie besparen) zei ze ik kom er meteen aan en probeer niet te persen!
(Ze gaf achteraf aan dat er vaker vrouwen zijn die denken dat ze persweeën hebben, enkel omdat de weeën krachtiger worden maar dit dan vaak niet zo is! Vandaar dat ze aan me vroeg; hoezo ik dacht dat ik persweeën had)
Dit vond ik het pijnlijkste van de hele bevalling. Niet persen terwijl ik wel persdrang had, ik ging in gevecht met mijn eigen lichaam.
Gelukkig duurde dit zo'n 5 tot 10 minuten en toen was de verloskundige er!
(Job deed een vreugde dansje, want hij hoefde de bevalling niet te begeleiden)
De verloskundige handelde snel, ze kwam binnen trok meteen haar handschoenen aan en ging voelen of hoeveel ik ontsluiting had.
Ze gaf aan dat ik volledige ontsluiting had, waarop ik aan haar vroeg: 'Kunnen we naar het ziekenhuis?' Achteraf kon ik natuurlijk ook wel bedenken dat, dat niet meer mogelijk was.
26.07.2018 21:15
Terwijl de verloskundige de spullen die we nodig hadden tijdens de bevalling aan het uitpakken was, mocht ik gaan beginnen met rustig meepersen.
Toen de verloskundige daarmee klaar was mocht ik gaan persen. Het was toen ongeveer 21:20 uur.
Mijn zusjes en vader waren meegekomen met mijn moeder zodat als ik naar het ziekenhuis zou gaan zij bij ons thuis konden blijven om op River te passen.
Voordat ik begon met persen heb ik hun gevraagd alle lichten in het huis uit te doen en geen geluid te maken!
Dit vroeg ik zodat ik me volledig kon concentreren op de bevalling.
Bij de eerste perswee schreeuwde ik terwijl ik aan het persen was en toen de wee afgelopen was gaf de verloskundige aan dat ik niet meer moest schreeuwen, omdat dit veel kracht kosten en ik al me kracht moest gebruiken bij het persen.
Bij de tweede wee deed ik wat de verloskundige zei ik concentreerde me op het persen en ja hoor Boaz zijn hoofdje was er uit.
Tijdens het wachten op de volgende perswee heb ik kort gesproken met mijn moeder en verloskundige, ook dit gesprek zal ik jullie besparen.
Ik dacht namelijk dat Boaz vast zat maar het is dus heel normaal dat je een kindje niet in 1 keer eruit perst maar eerst het hoofdje en dan het lichaam.
Hoe dit voelde kan ik me nog steeds voor de geest halen!
Dit deed trouwens niet extreem pijn en ik had geen pijnstilling gebruikt, even voor de duidelijkheid en voor de dames die nog gaan bevallen.
Tijdens de derde perswee was Boaz Yves Tiecken geboren.
Op Donderdag 26 Juli (meteen ook de warmste dag van Juli) om 22.29.
Het eerste wat ik zei was; 'Ik ben zo trots op mezelf.'
En daarna; 'We hebben nog zo een mooi kind en wat is hij bruin!'
Als ik terug kijk op de bevalling ben ik nog steeds erg trots op mezelf, misschien ben ik wel nog nooit zo trots op mezelf geweest!
Ik heb zonder enkele voorbereiding op een thuis bevalling, zonder pijnbestrijding en op de warmste dag van Juli (de kamer was serieus 40 graden) een kern gezond en prachtig mannetje op de wereld gezet!
Mijn angst voor bevallen is door deze bevalling helemaal weg!
Ik heb me zo gefocust op de bevalling, het persen en de weeën dat ik de pijn heb toegelaten en er niet tegen ben gaan vechten, dat is waar ik mijn kracht uit gehaald!
Hierdoor heb ik de bevalling heel anders ervaren dan de bevalling van River en zo zou ik nog 15 kinderen kunnen baren (dit gaat natuurlijk niet gebeuren, haha).
En dat zijn ook mijn tips voor dames die gaan bevallen:
- Luister naar jezelf
- Luister goed naar de verloskundige, ze heeft het al zo vaak gedaan, ze weet wat ze doet en zo is de kans het grootst dat je er zonder (kleer)scheuren vanaf komt.
- Probeer te ontspannen, hoe meer je ontspant hoe sneller de ontsluiting gaat.
En de meest belangrijke tip,
- Laat de pijn (weeën) toe, (denk bij jezelf) elke wee brengt je dichter bij je kind!
Tijdens de bevalling heb ik een paar keer gezegd: 'Ik doe het voor de baby!'
Dat is waar je het uiteindelijk voor doet en het is het meer dan waard.
Wij mogen nu al 2 maanden genieten van onze lieve Boaz.
Het was een positieve ervaring en heeft mijn kijk op bevallen compleet veranderd.
Ik wil mijn bevallingsverhaal met jullie delen, er staan zoveel horror bevallingen op het internet terwijl het juist ook heel positief kan zijn.
26.07.2018 04:30
De dag van de bevalling was ik al vroeg wakker.
Job moet vaak vroeg opstaan om naar zijn werk te gaan en met vroeg bedoel ik VROEG namelijk tussen 4 en half 5 in de ochtend.
Aangezien de wekker van Job zo'n 10 keer af gaat omdat hij niet wakker wordt en ik wel, ben ik ook al vaak rond deze tijd eventjes wakker.
Alleen deze ochtend was het anders, ik was niet eventjes wakker maar ik ben wakker gebleven. Ik voelde wat krampjes in mijn buik en had sterk een gevoel dat Boaz deze dag geboren zou worden.
Voordat Job naar zijn werk ging heb ik tegen hem gezegd dat ik lichte krampjes had en dat hij zijn telefoon goed in de gaten moest houden.
26.07.2018 05:30
Rond half 6 lag ik nog steeds in mij bed en de weeën werden sterker en kwamen vaker.
De weeën waren gelukkig nog niet pijnlijk, het voelde net als menstruatie krampen.
Ik heb de tijd die tussen de weeën zat opgenomen en mijn (schoon)ouders en (schoon)zussen een berichtje gestuurd om hun op de hoogte te stellen van de lichte weeën en mijn sterke gevoel dat Boaz vandaag geboren zou worden!
Onze ouders zijn die dag gewoon naar hun werk gegaan, omdat er een grote kans bestond dat het oefenweeën waren!
Ondertussen brak er bij mij een beetje paniek want wat als de baby nu komt en Job is er niet of wat als de weeën erger worden en River wordt wakker.
Ik wilde niet dat River zag dat ik pijn had.
Het leek mij daarom een goed idee om Job te bellen en te vragen of hij naar huis wilde komen.
Zo gezegd, zo gedaan. Job kwam naar huis alleen hielden de weeën al vrij snel weer op.
Gedurende de ochtend kwamen er zo nu en dan wat weeën, deze waren niet krachtig en hielden niet lang aan!
26.07.2018 14:00
De hele dag heb ik mijn ouders en zussen op de hoogte gehouden!
Mijn moeder is die dag eerder naar huis gegaan van haar werk en heeft River opgehaald, zodat wij nog even konden rusten mocht ik wel gaan bevallen.
In de tijd dat River bij mijn moeder was heb ik voornamelijk op de bank gelegen en ik heb geprobeerd wat te slapen.
De weeën bleven komen en gaan, helaas nog steeds onregelmatig en niet krachtig.
Toch leek het ons verstandig om aan het eind van de middag even de verloskundige te bellen, zodat we zouden weten waar we aan toe waren en wat we konden verwachten!
De verloskundige gaf aan dat ze om 7 uur langs zou komen om te kijken of ik al ontsluiting had!
26.07.2018 19:00
Voordat de verloskundige kwam ben ik nog even gaan douchen.
Onder de douche drong het tot me door dat ik vandaag wel eens kon gaan bevallen en begon ik nerveus te worden!
Om stipt 7 uur werd er aangebeld.. en om tien over zeven stond ze weer buiten.
De verloskundige had me verteld dat Boaz nog niet helemaal was ingedaald, ik geen ontsluiting had en het waarschijnlijk oefenweeën waren!
Ze gaf aan dat ik er niet vanuit moest gaan dat ik vandaag nog zou bevallen!
Dit kwam binnen als een bom en ik vond het heel erg, ik had me er stiekem op voorbereid dat hij deze dag nog geboren zou worden.
Ik dacht bij mijzelf de verloskundige heeft er voor geleerd en ze weet precies wat ze zegt, maar waarom voelt het dan voor mij alsof ik wel vandaag nog ga bevallen?
Ik heb mijn vriendinnen die al eens bevallen zijn een bericht gestuurd over de situatie en ook hun zeiden luister naar je gevoel!
26.07.2018 19:30
Ik heb na het bezoek van de verloskundige meteen mijn (schoon)ouders en (schoon)zussen een berichtje gestuurd over het bezoekje van de verloskundige.
Door alle hectiek en zenuwen hadden Job en ik nog niet gegeten.
Wij hadden beide geen zin om te koken en gingen eten bestellen.
Ondertussen hadden mijn ouders River naar huis gebracht en waren wij nog even met hun aan het praten over het bezoek van de verloskundige.
Ik bleef aangeven dat ik het gevoel had dat Boaz vandaag geboren zou worden.
Gedurende de avond bleven de weeën komen en gaan en leken zelfs wat krachtiger te worden.
26.07.2018 21:00
Ik probeerde wat te eten, mijn ouders waren ondertussen weer naar huis en River was klaar om te gaan slapen.
Wij lezen River elke avond een boekje voor en ook deze avond kwam River bij ons in het grote bed om voorgelezen te worden.
Ik had River de hele dag niet gezien en wilde hem daarom graag zelf voorlezen.
Wij lazen het boekje; We hebben er een geitje bij.
Toen het boekje afgelopen was riep ik Job omdat ik voelde dat er een wee kwam, ik wist niet hoe krachtig deze wee zou zijn en ik wilde niet dat River zag dat ik pijn had.
Ik hoopte dat hij hem op tijd naar zijn kamertje kon brengen.
Helaas liep dat heel anders...
Tijdens deze krachtige wee voelde het alsof er een waterballon in mijn buik werd leeggeprikt en ik voelde een warme vloedgolf langs me benen gaan.
tegelijkertijd had ik het gevoel dat Boaz een stuk naar beneden schoot (indaalde).
Ik ben nog nooit zo geschrokken, ik gilde het uit en begon daarna te huilen!
River keek mij aan met een vragende blik, ik heb hem uitgelegd dat er niks aan de hand was, een knuffel en kus gegeven en slaap lekker gewenst.
Job heeft River daarna in bed gelegd en de verloskundige opgebeld en verteld dat mijn vliezen waren gebroken.
De verloskundige gaf aan dat ik moest kijken of mijn vruchtwater helder was en daarna moesten terugbellen!
Ondertussen had ik mijn (schoon)ouders en (schoon)zussen een berichtje gestuurd dat mijn vliezen waren gebroken en dat ze hun telefoon in de gaten moesten houden.
Ik had nog geen heftige weeën dus ik gaf aan dat mijn zus, die op River zou passen, nog thuis kon blijven als wij naar het ziekenhuis zouden gaan om te bevallen!
Mijn vruchtwater was helder, ik voelde me goed, ik had nog steeds geen heftige weeën en na een telefoongesprek met de verloskundige gaf ze aan dat ze er rond kwart over tien zou zijn om mij te controleren op ontsluiting!
Daarna ging alles in een stroomversnelling..
Ongeveer 3 kwartier na het breken van me vliezen (21:45) begonnen de weeën, deze weeën waren erg krachtig en kwamen snel achter elkaar.
Ik ben in bed gaan liggen om mijn weeën op te vangen.
Dit deed ik door mezelf af te sluiten van de rest van de wereld.
Ik concentreerde me op de weeën en ik ontspande mijn lichaam volledig!
Van te voren had ik bedacht dat ik in het ziekenhuis wilde bevallen en pijnbestrijding zou gaan gebruiken, maar op het moment van de weeën dacht ik bij mezelf, als ik de weeën zo goed kan blijven opvangen dan zou ik best thuis willen bevallen.
Binnen een kwartier gingen de weeën naar persweeën!
Het was 10 uur en ik kreeg het gevoel dat ik moest persen, ik riep Job en zei bel de verloskundige ik heb persweeën!!! Job belde meteen de verloskundige.
Wij zaten er allebei niet op te wachten dat ik zonder verloskundige zou gaan bevallen en Job de bevalling zou moeten begeleiden.
Bij mij brak de paniek lichtelijk uit en ik belde direct mijn zus en gaf aan dat mij moeder meteen moest komen!
Ondertussen had Job de verloskundige gebeld en zei ze tegen Job dat ze me graag wilde spreken.
Ze vroeg aan mij waarom ik dacht persweeën te hebben, na een kort maar krachtig antwoord van mij (dit antwoord zal ik jullie besparen) zei ze ik kom er meteen aan en probeer niet te persen!
(Ze gaf achteraf aan dat er vaker vrouwen zijn die denken dat ze persweeën hebben, enkel omdat de weeën krachtiger worden maar dit dan vaak niet zo is! Vandaar dat ze aan me vroeg; hoezo ik dacht dat ik persweeën had)
Dit vond ik het pijnlijkste van de hele bevalling. Niet persen terwijl ik wel persdrang had, ik ging in gevecht met mijn eigen lichaam.
Gelukkig duurde dit zo'n 5 tot 10 minuten en toen was de verloskundige er!
(Job deed een vreugde dansje, want hij hoefde de bevalling niet te begeleiden)
De verloskundige handelde snel, ze kwam binnen trok meteen haar handschoenen aan en ging voelen of hoeveel ik ontsluiting had.
Ze gaf aan dat ik volledige ontsluiting had, waarop ik aan haar vroeg: 'Kunnen we naar het ziekenhuis?' Achteraf kon ik natuurlijk ook wel bedenken dat, dat niet meer mogelijk was.
26.07.2018 21:15
Terwijl de verloskundige de spullen die we nodig hadden tijdens de bevalling aan het uitpakken was, mocht ik gaan beginnen met rustig meepersen.
Toen de verloskundige daarmee klaar was mocht ik gaan persen. Het was toen ongeveer 21:20 uur.
Mijn zusjes en vader waren meegekomen met mijn moeder zodat als ik naar het ziekenhuis zou gaan zij bij ons thuis konden blijven om op River te passen.
Voordat ik begon met persen heb ik hun gevraagd alle lichten in het huis uit te doen en geen geluid te maken!
Dit vroeg ik zodat ik me volledig kon concentreren op de bevalling.
Bij de eerste perswee schreeuwde ik terwijl ik aan het persen was en toen de wee afgelopen was gaf de verloskundige aan dat ik niet meer moest schreeuwen, omdat dit veel kracht kosten en ik al me kracht moest gebruiken bij het persen.
Bij de tweede wee deed ik wat de verloskundige zei ik concentreerde me op het persen en ja hoor Boaz zijn hoofdje was er uit.
Tijdens het wachten op de volgende perswee heb ik kort gesproken met mijn moeder en verloskundige, ook dit gesprek zal ik jullie besparen.
Ik dacht namelijk dat Boaz vast zat maar het is dus heel normaal dat je een kindje niet in 1 keer eruit perst maar eerst het hoofdje en dan het lichaam.
Hoe dit voelde kan ik me nog steeds voor de geest halen!
Dit deed trouwens niet extreem pijn en ik had geen pijnstilling gebruikt, even voor de duidelijkheid en voor de dames die nog gaan bevallen.
Tijdens de derde perswee was Boaz Yves Tiecken geboren.
Op Donderdag 26 Juli (meteen ook de warmste dag van Juli) om 22.29.
Het eerste wat ik zei was; 'Ik ben zo trots op mezelf.'
En daarna; 'We hebben nog zo een mooi kind en wat is hij bruin!'
Als ik terug kijk op de bevalling ben ik nog steeds erg trots op mezelf, misschien ben ik wel nog nooit zo trots op mezelf geweest!
Ik heb zonder enkele voorbereiding op een thuis bevalling, zonder pijnbestrijding en op de warmste dag van Juli (de kamer was serieus 40 graden) een kern gezond en prachtig mannetje op de wereld gezet!
Mijn angst voor bevallen is door deze bevalling helemaal weg!
Ik heb me zo gefocust op de bevalling, het persen en de weeën dat ik de pijn heb toegelaten en er niet tegen ben gaan vechten, dat is waar ik mijn kracht uit gehaald!
Hierdoor heb ik de bevalling heel anders ervaren dan de bevalling van River en zo zou ik nog 15 kinderen kunnen baren (dit gaat natuurlijk niet gebeuren, haha).
En dat zijn ook mijn tips voor dames die gaan bevallen:
- Luister naar jezelf
- Luister goed naar de verloskundige, ze heeft het al zo vaak gedaan, ze weet wat ze doet en zo is de kans het grootst dat je er zonder (kleer)scheuren vanaf komt.
- Probeer te ontspannen, hoe meer je ontspant hoe sneller de ontsluiting gaat.
En de meest belangrijke tip,
- Laat de pijn (weeën) toe, (denk bij jezelf) elke wee brengt je dichter bij je kind!
Tijdens de bevalling heb ik een paar keer gezegd: 'Ik doe het voor de baby!'
Dat is waar je het uiteindelijk voor doet en het is het meer dan waard.
Wij mogen nu al 2 maanden genieten van onze lieve Boaz.
 |
26.07.2018 |
Reacties
Een reactie posten